Bierzmowanie – nazwa pochodzi od bierzma, czyli belki z konstrukcji dachowej podtrzymującej strop kościoła. Wraz z chrztem i Eucharystią należy do sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego.
Bierzmowanie może przyjąć osoba wierząca, ochrzczona, praktykująca systematycznie wiarę (niedzielna Msza Święta, rekolekcje, spowiedź, Komunia Święta, codzienna modlitwa), żyjąca w zgodzie z zasadami moralności chrześcijańskiej, biorąca udział w spotkaniach przygotowujących do udzielenia tego sakramentu. Brak któregokolwiek z tych warunków powoduje odłożenie przyjęcia sakramentu do czasu osiągnięcia należytej dojrzałości.
Sakramentu bierzmowania udziela biskup, który jest następcą apostołów wybranych przez Chrystusa. Znakiem daru Ducha Świętego, podobnie jak w czasach apostolskich, jest gest nakładania rąk. Biskup modli się o Jego wylanie. Imię “chrześcijanin”, co znaczy “namaszczony”, bierze początek od imienia samego Chrystusa, którego Bóg namaścił Duchem Świętym. Drugim istotnym obrzędem sakramentu bierzmowania jest gest namaszczenia na czole krzyżmem, czyli poświęconą w Wielki Czwartek wonną oliwą. Symbolika oliwy posiada wielkie bogactwo znaczeniowe. Oliwa jest znakiem obfitości, radości, oczyszczenia, uzdrowienia, poza tym czyni elastycznym, udziela piękna, zdrowia i siły. Przez namaszczenie chrześcijanin otrzymuje znamię, pieczęć Ducha Świętego.
Wszystkie gesty towarzyszące celebracji sakramentu bierzmowania, wyrażają i powodują uczestnictwo chrześcijanina w darze Ducha Świętego, wylanego na Jezusa nad Jordanem i na rodzący się w dniu Pięćdziesiątnicy Kościół.
Na pamiątkę przyjęcia tego sakramentu bierzmowany wybiera sobie jeszcze jedno imię.
Świadek bierzmowania powinien spełniać takie same warunki jak rodzic chrzestny:
- być wystarczająco dojrzały do spełnienia tego obowiązku (minimum wieku to 16 lat);
- być wierzącym i praktykującym katolikiem;
- mieć przyjęty sakrament bierzmowania.
- Prowadzić życie zgodnie z wiarą katolicką
- Być wolnym od kar kościelnych
